Han gjer ingen omskrivingar i sitt dikt om 22. juli, forfattaren Stig Holmås. På sundag var det sju år sidan terrroristen og den politiske attentatmannen Anders Behring Breivik drap 77 menneske på Utøya og i regjeringskvartalet. Framleis ligg 22. juli som eit verkjande sår for oss som nasjon. Det regjeringspartiet som er lengst til høgre slepper ut «steam» av og til som for å degga med krefter endå lengre ute til høgre, dei som rører seg i ymse fjesbokgrupper og i anonyme og ikkje-anonyme åtak på overlevande etter Utøya.

 

Dei unge overlevande får vita at det er syrgjeleg at dei overlevde, men at dei skal nok takast ein gong. Når politi og media når fram til desse Ap- og AUF-hatarane, er det somme av dei som står fullt opp for sine handlingar og let som at dei ikkje kjem til å gje seg. Det er ikkje til å tru.

​

For Frps Per Sandberg sprakk det på Stortingets talarstol: Han proklamerte at Arbeidarpartiet framstilte seg som offer etter 22. juli. Og det kom frå ein øvste tillitsvald i sjølvaste offerpartiet! Erna Solberg omtala Heikki Holmås som ein friskus som burde passa munnen sin då han sa at han godt kunne skjøna at folk gjorde koplingar mellom Frp og Sverigedemokratane/Dansk Folkeparti. Så seint som i vår skulda Jan Tore Sanner Arbeidarpartiet for å «trekkja 22. juli-kortet.» Han orsaka seg rett nok like etter. Men kvifor ordla han seg slik? Eg skulle ynskja at Sanner kunne ha tenkt høgt om det. Det ville ha tilført den manglande debatten om 22. juli noko nytt. For kva er det som får ein danna nestleiar i Høgre til eit slikt vulgært, høgre-populistisk utbrot?